بازهم عنایت بی بی به دادمان رسید..!

*متن قابل کپی در ادامه عملیات*

شادی اروح طیبه شهدا و امام شهدا فاتحه و صلوات***    هرچه برایشان صحبت کردم، فایده‌ای نداشت.! اصلا انگار چسبیده بودند به زمین و نمی‌خواستند جدا شوند!هر کار کردم راضیشان کنم راه بیفتند نشد. اگر ما وارد میدان نمی شدیم،احتمال شکست محور‌های دیگر هم زیاد بود،آنهم با کلی شهید!! پاک درمانده شدم! نا‌امیدی در تمام وجودم ریشه دوانده بود. با خودم گفتم: چه کار کنم؟ سرم را بلند کردم روبه آسمان و توی دلم نالیدم که: خدایا خودت کمک کن!از بچه‌ها فاصله گرفتم!اسم حضرت صدیقه طاهره(س)را از ته دل صدا زدم و متوسل شدم به وجود شریفشون. زمزمه کردم: خانم خودتون کمک کنین، منو راهنمایی کنین تا بتونم این بچه‌ها رو حرکت بدم، وضع ما رو خودتون بهتر می‌دونین. چند لحظه‌ای راز و نیاز کردم و آمدم پیش نیرو‌ها. یقین داشتم حضرت تنهام نمی‌گذارند.اصلا منتظر عنایت بودم توی آن تاریکی شب و توی آن بیچارگی محض، یکدفعه فکری به ذهنم الهام شد!! رو کردم به بچه‌ها،محکم و قاطع گفتم: دیگه به شما احتیاجی ندارم!! هیچ کدومتون رو نمی‌خوام! فقط یک آرپی جی زن از بین شما بلند شه با من بیاد..!دیگه هیچی نمی‌خوام! زل زدم بهشان، لحظه شماری میکردم.! یکی از بچه‌های آرپی جی زن بلند گفت: من میام... پشت بندش یکی دیگه ایستاد، تا به خودم آمدم  همه ی گردان بلند شده بودند!سریع راه افتادم، بقیه هم پشت سرم. پیروزیمان توی آن عملیات،چشم همه را خیره کرد!اگر با‌‌ همان وضع قبل می‌خواستیم برویم،کارمان اینجور گل نمی‌کرد، عنایت  ‌ام ابی‌ها (س) باز هم به دادمان رسید بود...