آه پسر گلم..(درد و دل مادر شهید گمنام)

*متن قابل کپی در ادامه عملیات*

 آه پسرم؟ گُلم؟پاره جگرم...؟میدونی چند ساله دارمدنبالت می گردم؟هنوز گرمای صورت نرمت وقتی بوسیدمت، زیر لبامه.هنوز پشت لبای قشنگت کُلک هم سبز نشده بود.چه بوی خوبی داشتی عزیزم.کجایی پسرم؟داداشت هم رفت و آوردنش،ولی از تو خبری نشد.نبودی زیر تابوت داداشت رو بگیری.بابات هم رفت، از بس نیومدی، دق کرد، ولی تو نیومدی.خسته شدم از بس دنبال تریلی ها دویدم و بین تابوت رفیقات، دنبالت گشتم.پس کی میایی عزیز دل مادر؟ دیگه خیلی تنها شدم.دست به کمر راه میرم.نه که پیر شدما! نه!؟ کمرم شکسته.نه، نه اصلاً، اصلاً عصا دست نمی گیرم!بابات هم تا آخرین روزایی که زنده بود، عصا دستش نگرفت.همش میگفت عصای پیریم، پسرم برمیگرده.یادته وقتی کوچولو بودی چقدر شیرکاکائو دوست داشتی؟هر روز یه لیوان شیر کاکائوی داغ میذارم سر سفره صبحونه تا تو بیایی.زود باش بخور دیگه، از دهن می افته گُلم.میایی مگه نه؟دلت میاد مامانت هم مثل بابات دق کنه...؟!